Dit exact de zelfde ruimte, alleen is dit getekend met mijn ogen dicht. Toen ik mijn ogen dicht deed voelde ik alleen maar de warmte in strepen door de ramen en de harde, puntige koude kast waar ik tegen aan stond. Dit was de eerste keer dat ik op deze manier had vastgelegd wat ik voelde. Voor een zwart-wit tekening vind ik dat hij redelijk goed voorstelt wat ik voelde maar ik zou voor een volgende keer de warmte van het licht beter willen vastleggen.

Dit is een tekening puur gemaakt op het geluid wat ik om mij heen hoorde. Ik begon bij deze opdracht een beetje te wennen aan het tekenen van dingen die ik merk met andere zintuigen dan met zicht. Dit ging dus ook al weer wat beter. Ik merkte alleen dat ik de neiging had om een seismograaf na te doen, wat ik wel jammer vind aangezien dat een al bestaand beeld is. In de volgende opdrachten wil ik dus ook meenemen om manieren te zoeken om gevoelens op een minder "bekende" manier te verbeelden.

We hebben vandaag zitten brainstormen om een ervaring te verbeelden. De ervaring die we bedacht hebben is: "De angst die je hebt voor een gebeurtenis waar je een hekel aan hebt." Bijvoorbeeld een tandarts afspraak of een praatje die je voor de klas moet doen.

Hierboven staan de eerste plannen en taakverdeling.

Opstelling 1 - Test 1 (zij aanzicht)

Dit was het eerst experiment van de eerste opstelling. De opstelling had al redelijk de sfeer die we zochten maar bleek nog te makkelijk in het begint en te verwarrend aan het einde. Door de tape anders op te hangen en muziek te spelen bij de volgende proef hopen we het gevoel nog te versterken en de verwarring weg te halen.

Opstelling 1 - Test 2 (zij aanzicht & achter aanzicht)

Het beeld is heel mooi en het toevoegen van de muziek had een grote impact op de sfeer. Het einde van de muziek was alleen wat te vrolijk voor onze smaak dus willen we voor de volgende keer proberen of we zelf een geluidsbestand/muziek kunnen maken. 

Het parkoers was nog wat verwarrend zoals te zien is op de video, dat willen we dus nog verbeteren. 

Ook vinden we dat mensen te snel aan het einde zijn. We gaan voor de volgende keer kijken of we het parkoers moeilijker of langer kunnen maken.

Om het gevoel van 'verdwaald zijn in je gedachten' over te brengen hebben we een bril gemaakt die alles direct naast je niet meer zichtbaar maakt. Dit gecombineerd met het knipperende licht moet een desoriënterend gevoel geven.

Opstelling 2 - Test 1 (voor aanzicht)

We hebben voor deze test opstelling ons eigen muziek bestand gemaakt wat we erg goed vinden klinken.

We hebben:

- De randen van het parkoers zo dicht gemaakt met tape dat er maar 1 manier is om door het parkoers te gaan om verwarring te voorkomen.

- Meer tape opgehangen waar je overheen en onderdoor moet om het parkoers moeilijker en intenser te maken.

- Het parkoers langer gemaakt.

- Het gehijg van 2 personen verminderd naar 1 persoon omdat dat volgens de mensen die al eerder door het parkoers zijn gegaan dat het sterker maakt omdat het duidelijker is.

-Gefilmd met een GoPro om een Point of view beeld vast te leggen om er voor te zorgen dat de opnames van het experiment zo veel mogelijk het zelfde effect hebben als het experiment zelf.

Opstelling 2 - Test 2

De opstelling was hier nog steeds het zelfde als bij de vorige opnames. We hebben hier alleen de ruimte beter verduisterd waardoor je helemaal niks meer ziet zodra de rode lamp uit gaat. Daarnaast hebben wij de test personen handschoenen aan gedaan om een sensatie van klamme handen en gevoelloosheid te geven.

De opstelling met meer tape werkt erg goed. De mensen doen er ook langer over om door het parkoers te komen, wat ook goed is.

We hebben onze 3 proefpersonen ondervraagd wat ze van de ervaring vonden en wat ze er van vonden. Dit zijn hun antwoorden.

Wat opvalt is dat iedereen het wel heftig en desoriënterend vindt maar ze het ook allemaal iets van een attractie weg vinden hebben. Dit is niet het gevoel is waar we naar opzoek zijn. Omdat ze ook zeiden dat vooral het licht, geluid en kleuren het meeste effect hadden ga ik kijken of ik daar los iets mee kan.

Ik heb een video gemaakt die het zelfde gevoel moet overbrengen als het parkoers zelf. Daarom heb ik veel in de video geknipt en ook meerdere 'sfeerbeelden' gebruikt. Het is dus geen accurate vastlegging van het parkoers, maar wel het dichtste bij het gevoel wat het parkoers moet geven.

Volgens de mensen die de video hebben gezien kregen hetzelfde gevoel als de mensen die door het parkoers heen gingen. Ze vonden het zelfs sterker omdat ze niet het gevoel van een "attractie" hadden tijdens het kijken van de video. Maar weinig mensen zeiden dat ze de fysieke ervaring van de tape misten. 

Voor de volgende keer wil ik zelf onderzoeken hoe belangrijk het fysieke deel is voor een ervaring.

Mijn nieuwe opstelling was als volgt: Ik had een lange gang die erg kil en grauw was, een bureaustoel waar de proefpersoon op zat en een speaker die een vervelende toon afspeelde.

Bij experiment 1 duwde ik de proef persoon op de bureaustoel langzaam naar de speaker.

Bij experiment 2 bracht ik de speaker steeds dichter bij de proef persoon terwijl de persoon zijn/haar ogen dicht hield.

Bij experiment 3 liet ik de persoon zelf naar de speaker lopen.

Ik had verwacht dat experiment 3 het meest heftig omdat die de meeste elementen had: lopen, zicht, gehoor, commando. Maar na de mensen te bevragen bleek dat ze experiment 1 of 2 het meest heftig vonden. Dit was, vertelden ze, doordat ze het geluid/het beeld de meest intense prikkel vonden. Daarnaast vonden ze het feit dat ze geen controle hadden in experiment 1 en 2 het gevoel versterken. Ook leidde het lopen en mijn aanwezigheid af van de ervaring vonden sommigen.

Voor mijn laatste experiment heb ik me vooral gefocust op beeld en geluid. De film die ik heb gemaakt heb ik de mensen laten zien op de locatie waar ik de film gefilmd heb. Hierdoor probeer ik het gevoel op te wekken dat ze niet alleen zijn en bekeken worden zonder dat er iemand bij het experiment is.

In de film laat ik langzaam kenmerken van de ruimte waar de proefpersoon zit zien. De proefpersoon weet voor het begin van de film nog niet wat de bedoeling van het experiment is. Daarom zal de persoon zich langzaam realiseren dat de film zich op de zelfde plek afspeelt. De film is afgelopen als er "EINDE" in beeld staat.

De docent vond de film film-technisch erg goed en sterk, ook keek de docent een paar keer vlug achterom wat laat zien dat de film inderdaad het gevoel geeft dat er iemand bij je is terwijl die persoon er niet is. Wel kreeg ik als feedback mee dat de video "uitgedacht" aanvoelt soms. Ik merk dat ik dit probleem soms vaker heb dat ik vast blijf zitten in mijn hoofd waardoor dingen voor mij heel logisch zijn maar dat niet anderen is. Ik wil hier zeker aan gaan werken.

Periode 2

De opdracht die wij kregen was "film elke week een One-minute die geïnspireerd is op een locatie". In de video mochten we geen dialoog gebruiken, geen muziek toevoegen, geen videobewerking en we mochten de video niet van tevoren bedenken. De video moest dus op de locatie zelf bedacht en gefilmd worden. 

Voor de eerste video ben ik samen met Michelle naar de Maas geweest om daar naar locaties te zoeken. We hadden best moeite om te beginnen omdat we de nijging hadden om terug te vallen op de voorbeelden die ons de les er voor hadden gezien. Op een gegeven moment zagen we een zand-klif en dachten we: "je zult er toch maar vanaf vallen zeg" Niet veel later besloten we dat dan ook te doen. Hieruit volgde deze video:

De vorige video werd erg positief ontvangen door de docent. Dat is natuurlijk leuk, maar ik kwam er achter dat dat eigenlijk niet zo fijn is. Je krijgt namelijk te horen wat er allemaal goed was maar wordt wel verwacht om de volgende video iets anders te maken. Daar zag ik de kans om iets compleet anders te proberen. Mijn nieuwe film-partner Yann en ik gingen zoeken voor een nieuwe locatie, wederom bij de Maas. Toen wij deze sluis vonden viel ons vooral de akelige kille sfeer en de akoestiek op. Hier zijn we mee gaan experimenteren net zoals met editten.

Annelou en ik hadden het probleem dat we erg veel ideeën hadden voor video's. Alleen hadden we die al voordat we op een locatie waren, wat niet de bedoeling van de opdracht was. Hierom hebben we besloten de eerste de beste locatie te nemen (aan de Maas) en daar onszelf de opdracht te geven om een video te maken en niet te veranderen van locatie. Toen dat nog steeds wat moeizaam ging zijn we 'back to the basics' gegaan door alles op te noemen wat we ervaarden, het vak is immers zintuig en makerschap. Wat ons op viel was vooral de enorme chaos van boompjes. Niks stond recht, geen boompje even groot of hetzelfde. Maar alle boompjes waren wel op exact dezelfde manier gesnoeid. Ook vonden we de locatie een verwarrende sfeer hebben, dat je niet weet wat er is en gebeurt. Dit deed ons denken aan M&M's: die zijn ook chaotisch in een zakje maar wel allemaal precies hetzelfde. Daaruit is het idee gekomen om de M&M's te sorteren midden in dit knotwilgen veld.

Yann en ik wilden na onze vorige video weer compleet iets anders proberen. In al onze vorige video's zitten meerdere cuts. We hadden onszelf uitgedaagd om een video in 1 cut te filmen. We hebben hier geleerd dat het veel moeilijker is dan zo'n video lijkt. We hebben de video vele malen gefilmd en zijn daarna nog een latere dag terug gekomen omdat we niet tevreden waren over hoe de video er uit zag en verliep. Ik heb hier meer geleerd om compleet opnieuw te beginnen ook al heb je veel tijd in een werk zitten. In dit geval was het erg lonend om nog een keer terug te gaan naar de locatie. De video is geïnspireerd op dat we aan rijden waren op de Maasdijk op zoek naar een nieuwe locatie en een inham in de weg die net leeg op een plek voor een pitstop. De video is gefilmd op een ander stuk van de Maasdijk dan waar wij de inspiratie opdeden omdat na een paar keer filmen de locatie ons niet beviel.

Uit de vorige video's hadden Yann en ik ontdekt dat wij het erg leuk vinden om een vreemd aspect te verwerken. Met dit idee zijn we op de volgende locatie weer doorgegaan. We waren geïnspireerd door een heel vieze boom die we besloten schoon te maken.

Op de vorige video kregen we aardig wat tips. Onze grootste fout was dat we teveel vreemde gebeurtenissen in een video gestopt hadden: Het in de camera blijven kijken, de boom poetsen en tandenpoetsen met een vieze borstel. We hadden dus de grens gevonden die we aan het zoeken waren. Met deze feedback hebben we besloten om los van de les opdrachten nog een edit te maken van onze video met daarin veel meer de focus op het poetsen. 

Als eindwerk hebben Yann en ik besloten onze 3 video's te verwerken in 1 video en geprobeerd van elke video de belangrijkste kern te pakken te krijgen. Als eerste hadden we de 3 video's ingekort achter elkaar gezet. Dit beviel ons niet omdat het meer als een verzameling voelde dan een samenhangende video. Toen hebben we de onderstaande video gemaakt met het idee om een enorm vrij te interpreteren verhaal te scheppen, iets wat veel vragen opwekt als je het kijkt.